جگر تشنگانند بی‌توشگان

که بیچارگانند و بی‌زاوران

وگر پهلوانی ندانی زبان

ورز رود را ماورالنهر دان

که هرگه که تیره بگردد جهان

بسوزد چو دوزخ شود با دران

بدین آلت رای و جان و زبان

ستود آفریننده را کِی توان؟

خِرَد تیره وُ مَرد روشن رَوان

نَباشَد هَمی شادمان یِک زَمان

سه پاسِ تو چَشم اَست و گوش وُ زَبان

کَز این سه رَسَد نیک و بَد بی‌گُمان

جوانی بیامد گُشاده زبان

سُخن گفتنِ خوب و طبعِ روان

به فرّ جهاندار بستش میان

به گردن بر آورد گرز گران

ز بیشه ببردم تو را ناگهان

گریزنده ز ایوان و از خان و مان

اگر پهلوانی ندانی زبان

به تازی تو اروند را دجله خوان

مرا با سپاهم بدان سو رسان

از اینها کسی را بدین سو ممان

جهان آزموده دلاور سران

گشادند یک‌یک به پاسخ زبان

چو خورشید زد عکس برآسمان

پراگند بر لاژورد ارغوان

زبان‌آوری چرب گوی از میان

فرستاد باید به شاه جهان

همه ترس یزدان بد اندر میان

همه راستی خواستم در جهان

دو فرزند من کز دو دوش جهان

برینسان گشادند بر من زبان

در بار بسته گشاده زبان

همی گفت کای داور راستان

بجستند از آن انجمن هردوان

یکی پاک دل مرد چیره‌زبان

همان پیش پیلان تبیره زنان

خروشان و جوشان و پیلان دمان

نگه کرد سیمرغ با بچّگان

بر آن خرد خون از دو دیده چکان