چو خور تیغ رخشان ز تاری نیام

کشد گردد از خون شب لعل فام

همه چیزها یک به یک برده نام

به سنگ اندرون کنده دیوار و بام

به هر راه غولیست گسترده دام

منه تا توان اندرین دام گام

میان اندر آراسته پیل سام

به دیبای چینی و زرین ستام

بیاسود هر کس ز شادی و کام

ز کف پهلوان نیز ننهاد جام

مرا زایزد آمد به رفتن پیام

بر اسپ شدن کردم اکنون لگام

چو رخشنده تیغم ز تاری نیام

برآید شود لاله ام زردفام

چو کرده برون خنجر زردفام

هزاران هزار از عقیقی نیام

دگر شیر پیکر درفشی به سام

بداد و سپهبدش فرمود نام

به تو هدیه آوردم از بهر نام

پذیر از رهی تا شود شادکام