گمانت شکاری گرفتی بکام

ندانی که عنقا نیاید بدام

ورا با جلال و اساس تمام

فرستید در شهر آن نیک نام

بگفتند رنجت دگر شد تمام

پذیری مرا من ترا چون غلام

بشهر آمدم من چو نزدیک شام

بدیدم سه تن دستشان بد لگام

منم چون کنیزو پدر چون غلام

بماند همه روزگارت بکام

پس آنگه حکایت برایش تمام

بگفتن از آن شه نیک نام

دگر دور من گشته اینک تمام

شما زنده مانید با خاص و عام

بیا ساقی آن می‌مرا کن بجام

که از جم رساند بمستان پیام

چو شد سال نو خود بشوق تمام

رها کرد شاهی بدون کلام

مرا نیز باشد بیانی چو سام

به عنوان وی، بس سپاه کلام

نجویم یکی ناسزا در کلام

کلام است در ذمّ او ناتمام

هم اکنون، تراش تو گردد تمام

برویت کند نیکبختی سلام

مرا روح بخش چمن بود نام

ندیده خوشی، فرصتم شد تمام

سیه‌کاری اختر سیه‌فام

سیه موی من کرد چون سیم خام