همیدونش بر ساق عرشست نام

نُبی معجز او را ز ایزد پیام

ازین چار ارکان که داری بنام

ببین کاین هنرها جز او را کدام

به صد لشکر اندر گه رزم و نام

نپرسید باید ز کس کاو کدام

فرستست خشتش به گاه پیام

نبردش نویدست و کشتن خرام

دبیر وی آورد زی من پیام

گزین دهخدا لولوی نیکنام

ندانم چه دارد می لعل کام

که نز خوردنی برد و نز میوه نام

هنوز از زمانی فزون شادکام

نپیموده بد شاه با ماه جام

بدو گفت جمشید کای کش خرام

نزیبد ز تو این سخنهای خام

سخن همچو مر غیست کش دام کام

نشیند به هر جا چو بجهد ز دام

مرو ، با من ایدر بزی شادکام

نباید که جایی بمانی به دام

دل و جان جم گشت ازو شادکام

نهاد آن دلفروز را تور نام

بدان پورش آرام بفزود و کام

گرانمایه را کرد گرشساب نام

به تلّ بود زرّ ریخته زیر گام

به خرمن برافروخته عودِ خام

بفرمود کامروز دل شادکام

همه یاد گرشاسب گیرید جام

شهی بود در هند مهراج نام

بزرگی به هرجای گسترده کام

به دژ هوخت گنگ آمد از راه شام

که خوانیش بیت‌المقدس به ‌نام

نمودند مهر و فزودند کام

گزیدند باد و گرفتند جام

درین بیشه بیش مگذار گام

که ببر بیان دارد آنجا کنام

همان گرد گردنکش اجرا به نام

که از شیر جستی به شمشیر کام

جوان هم سبکسر بود خویش کام

سبکسر سبکتر درافتد به دام