چه خوش گفت آن مرد داروفروش

شفا بایدت داروی تلخ نوش

حکومت بدست کسانی خطاست

که از دستشان دست ها بر خداست

خوشا وقت شوریدگان غمت

اگر زخم بیند اگر مرهمت

دما دم شراب الم در کشند

اگر تلخ یابند دم در کشند

چه خوش گفت آن مرد دارو فروش

شفا بایدت داروی تلخ نوش

چه داند کسی غیر پروردگار

که فردا چه بازی کند روزگار

مرا پیر دانای مرشد شهاب

دو اندرز فرمود بر روی آب

یکی آن که بر خویش خودبین مباش

دگر آن که بر غیر بدبین مباش

ز دانش جدا و ز معنی تهی

بسی ژاژ خاییده از ابلهی

به سختی دفتری سازد بدفتر نکتة پردازد

بر آنم که گر بخت یاری کند

زمان اندکی پایداری کند

نگارم سخن های نغز و جوان

ز دانش بهر کس رساننده بهر

پارسی گو گرچه تازی خوش تر است

تو با شاه چین جوی جنگ و نبرد

ز گردون فرازان برانگیز کرد

چه خواهی ز جان یکی مرد پیر

که کاووس خواندی و راشیر گیر

شهنشاه بنشست بر تخت عاج

به سر برنهاد آن دلفروز تاج

و عبد یغوث جاهلی گفته:

و تضحک منی شیخه عبشمیه

مر آن بچه را پیش او تاختند

به سان سپهری برافراختند