ندانم چه افتاد مال ترا

که چون خاطرت در پراکندگیست

به دیناری از وی صلت می کنی

پدیدست کت آخر زندگسیت

نظر می کنم در جهان بخت را

به از درگاه تو منظور نیست

یقین شد ظفر را که در روزگار

بجز رایت خواجه منصور نیست

کجا قهر تو سایه بر وی فکند

[...]

شنیدم که مخدوم اهل هنر

به سمع رضا شعر من گوش کرد

به ذوقی تمام آن شراب گران

که من داده بودم سبک نوش کرد

چو سرمست شد فکر تش زان شراب

[...]

ز دریای دست توای نامدار

کسی را چون من کار مشکل نشد

بضاعت فرستادمش بهر سود

خود از موج خیزش به ساحل نشد

زباد مخالف مگر غرقه گشت

[...]

عصای کلیمست این شعر من

که دریا بخشکی چو ساحل کند

یقین بد مرا کآن هنر نیستش

که چیزی ز ممدوح حاصل کند

ندانستم این خاصیت باشدش

[...]

بدرگاه خواجه شدم دی سوار

بدان تا ز دیدار او برخوردم

ز بهر عمارت بدان پیشگاه

یکی تودة خاک آمد برم

دو سه توبره کاه در پیش او

[...]

برون رفتم از خانه دی نگهبان

تهی بود از آیندگان کوی من

فرو رفته با خود به اندیشه یی

جوانی درآمد ز پهلوی من

گرانی به بالا دو چند اشتری

[...]