در جهانی که عشق گوید راز

نه تو مانی نه نیز عقل تو باز

آنگه از معرفت به عالم راز

پس رسیدن به آستان نیاز

جان جانش چو شد تهی ز آواز

خون دل گشت بر نهان غمّاز

تو اگر می‌خوری مده آواز

دوغ خواره نگاه دارد راز

این سرای از برای رنج و نیاز

وان سرای از برای نعمت و ناز

دل شده محرم خزانهٔ راز

چکند ننگ مُنهی و غمّاز

سگ به دُم جای خود بروبد و باز

تو نروبی به آه جای نماز

در اُحد حمزه‌وار جان درباز

تا بیابی مزه ز بانگ نماز

باز اگر هست با نماز نیاز

برگِرَد دست لطف پردهٔ راز

ورنه ابلیس در درون نماز

گوش گیرد برونت آرد باز

حسد و خشم و بخل و شهوت و آز

به خدای از گذاردت به نماز

ندهد سوی حق نماز جواز

چون طهارت نکرده‌ای به نیاز

هیچ طاقت نداشت بادمِ گاز

گفت بگذار تا بوقت نماز

گه گه آیی ز بهر فرض نماز

از حقیقت جدا قرین مجاز

ظن چنان آیدت که هست نماز

به خدای ار دهندت ایچ جواز

از خشوع دلست مغز نماز

ور نباشد خشوع نیست نیاز

آنکه در بند روزه ماند و نماز

بر درِ جانش ماند قفل نیاز

لاجرم حرف آن ز کوه مجاز

چون صدا هم به دمت آید باز

آنگه آگه شوی ز نرخ پیاز

که نیابی به راه راست جواز

نیک درمانده‌ام به دست نیاز

کارم ای کارساز خلق بساز