ای فلان! از تو سخت می ترسم

که بسی فتنه زیر سر داری

کار تو جز لگد زدن نبود

گوییا نسبتی به خر داری

عجب آید مرا ز کار کسی

که شب و روز، کار وی حسد است

از نعیم جهان در این عالم

گویی او را همین حسد، رسد است

آدمی را در این سراچهٔ دهر

نیست چیزی زتن درستی به

مفلسی چو نهاد پا به میان

راست گویم به تندرستی ره

عیب می را، زراه بی خردی

لب نبرده به ساغران گویند

عجب آید مرا زنادانان

که چرا؟عیب شاعران گویند

حال عاشق زمن چه می پرسی؟

تو که با عشق، نیستت میلی

جنبش سیل را چه می دانی؟

تو که پل بسته، بر ره سیلی

بارالها! به حق شاه نجف

که بفرما ز لطف ممنونم

مدفنم را نجف نما و مکن

در سناپور هند، مدفونم

ظلم و بیداد و عذر و جور و جفا

عادت روزگار غدار است

ظاهرش گوسفند قربانی ست

باطنش گرگ آدمی خوار است

پسری با پدر نکشته کسی

[...]

هر که خالی است کیسه اش از زر

مرگش از زندگی بود خوشتر