زانکه غینش ز غیب آگه بود

دال با دردِ دینش همره بود

شعر مخدوم من جمال الدین

که چو گل بردم سحر گه بود

آنکه از ضبط یک دقیقه آن

عقل و ادراک نیک گمره بود

لفظ و معنیش چونگل دوروی

[...]

چون رسیدم به شهر‌، بی‌گه بود

شهر در بسته‌، خانه بی‌ره بود

غالب اندر درم چو نقره بود

در شمار درم روانه بود

در دلت هر چه جز اله بود

گر فرشته است غول راه بود

چشم او خود به جانب شه بود

زان همه کار و بار آگه بود

نجم مشتاق دیدن مه بود

دل به پای نگاه در ره بود