شاه نان پاره‌ای به منّت خویش

بنده را داده بُد ز نعمت خویش

عزتی ده مرا به عزت خویش

زنده گردان مرا به طاعت خویش

غصهٔ غم ز پیش دل بردار

شادمان کن مرا به خدمت خویش

در دلم آتشی است بنشانش

[...]

که سزاوار ریش و سبلت خویش

یا به مقدار حول و قوت خویش

ما نمودیم کار و حرفت خویش

تو بیا و بیار صنعت خویش