او گرفتار ماند در مکتب

با درونی سیه‌تر از دل شب

بامدادان که طفل این مکتب

صفحه را شست از سیاهی شب

شاه شیرین‌زبان شکرلب

بار دیگر چو رفت از مکتب

آن شب القصه تا به آخر شب

مجلس عیش بود و بزم و طرب

گاه در تاب بود و گه در تب

دلش آمد به جان و جان بر لب

گفت بیرون رو ز راه ادب

خاتم‌آرنده را درون بطلب

لیک از لطف دوست نیست عجب

که ز محنت کسی رسد به طرب

دیدم آخر به دست، جام طرب

عجب ای دور روزگار، عجب

دامن همتی بود خم را

به فراخی چو آستین عرب

از که نالم، که سوخت عشق مرا

[...]

رفته چون سوی نخل او به طلب

آستین را جوال کرده عرب

بسته شد باب فیض بر رخ فیض

افتتح یا مفتّح الابواب

بسته شد باب فیض بر رخ فیض

افتتح یا مفتّح الابواب

گفت کاین هوش بخشِ گوش‌طلب

هست مشهور در عراق عرب

نیک مردی ز تاجران عرب

دامن او گرفته دست طلب

در پی ناقه رهروان عرب

گه حدی گوی و گه خدای طلب

پدرم هست مهتری ز عرب

در قبیله سرآمدی به نسب

همه ممتاز در میان عرب

همه را مال و جاه و عزّ و نسب

آن یکی دست راست کرد طلب

این یکی راست رفت جانب چپ

گرچه هست این سؤال ترک ادب

حیرتم کرد پایمال عجب

بود قابل وجود را و سبب

قابلیت بود زبان طلب

زن نه قایل شود بنام و نسب

زن نه مایل شود بخلق و ادب