ناگهان گ م شد از میان همه

تا رهد از دل اندهان همه

ای هوای تو کام جان همه

وی غمت مونس روان همه

آفتاب جمال رخسارت

کرده روشن سرای جان همه

حرف موهوم نقطهٔ دهنت

[...]

ای به بالا بلای جان همه

کوته از وصف تو زبان همه

آسمان است قبله حاجات

آستان تو آسمان همه

چون تو نازک میان بسی دیدم

[...]

ای غمت راحت روان همه

بفدای غم تو جان همه

عارضت شمع محفل خوبان

قامتت سر و بوستان همه

خنده یی کرد پسته دهنت

[...]

صفت اوست در زبان همه

سخن اوست ورد جان همه

مطبخش قوت بخش جان همه

بهره ور گشته زان روان همه