چون مرا دید مفلس و قلاش

کیسه از زر تهی و، کاسه ز آش

آفرین بر عشق باد و یاری اش

عزت اندر عزت آمد خواریش

بود جوانی، ز مه افزون صفاش

راحت جانی، همه جانها فداش

شیر گرمابه دیدی از نقاش

باش تا شیر بیشه بینی فاش

همچو خم راز دار و سنگین باش

نه چو گلبن که راز گل زو فاش

گشت‌فضل حکیم صاحب‌، فاش

شد هویدا که نیست جز قلّاش

درگر است‌این و اوست سنگتراش

وان بود ربزه کار و آن نقاش

زن جولا چو برکشد بکتاش

باز وجدان بدو زند شاباش