گوسفندی ضعیف در بغداد

رفت بر پول و ناگهان بفتاد

آن چنان داد کن که از پی داد

کس ز عدل عُمر نیارد باد

تو ظفر خواستی خدایت داد

او ز تو عفو خواست ناری یاد

چون ز داد و ز رای خویشی شاد

چون کنی بر فرود خود بیداد

کرد بر آل برمک آن بیداد

کهکسی زان صفت ندارد یاد

مادر پیر داد کار بداد

در زمان پیش وی زبان بگشاد

هر زمان گفتی ای ملک فریاد

چیست این ظلم و چیست این بیداد

گر نیابم ز نزد تو من داد

در سحر نزد او کنم فریاد

گر تو انصاف من نخواهی داد

روزی از ملک خود نباشی شاد

اندر آن روز کی رسد فریاد

مر ترا هیچ بنده و آزاد

خسرو از بهر عدل باید و داد

ورنه هرکس ز پشت آدم زاد

هم بر آن سان جواب ایشان داد

صد در از رنج بر ملک بگشاد

آمد از بارگی فرو چون باد

اسب دربست و بند خویش گشاد

خرقهٔ کهنه بر زمین افتاد

بود پوسیده بند او بگشاد

اسب راندی در آن خرابه چو باد

کردی آن روزگار و آن زر یاد

شاه چون جفت داد گشت و سداد

ورنه ملکش بُوَد چو ملکت عاد

هر یکی آفت از درون نهاد

هست یک بت به صورت و بنیاد

تشنه چون زی سراب روی نهاد

پشت اقبال در برو بگشاد

طن چه داری که اینچنین بنیاد

شاه بهرامشه بهرزه نهاد

تا جهانست شادمانه زیاد

جان او جفت رنج و درد مباد