سرفراز و بفرخی بگراز

لهو جوی و بخرمی می‌خور

گر ضمیرت بخواهدی بی شک

از دل آسمان خبر کندی

آب صافی شده ست خون دلم

خون تیره شدست آب سرم

بودم آهن کنون ازو زنگم

بودم آتش کنون ازو شررم

گر زبان تو راز دارستی

تیغ را بر سرت چه کارستی؟

کز ضعیفی دست و تنگی جای

نیست ممکن که پیرهن بدرم

گشت لاله ز خون دیده رخم

شد بنفشه ز زخم دست برم