اندکی پیش تو گفتم غم دل ترسیدم

که دل آزرده شوی ورنه سخن بسیار است

مرد آزاده به گیتی نکند میل سه کار

تا همه عمر ز آفت به سلامت باشد

زن نگیرد اگرش دختر قیصر بدهند

وام نستاند اگر وعده قیامت باشد

نرود بر درِ ارباب سخا بهر طمع

[...]

نکند دانا مستی، نخورد عاقل می

ننهد مردم هشیار سوی مستی پی

چه خوری چیزی کز خوردن آن چیز ترا

نی چون سرو نماید به نظر سرو چو نی

گر کنی بخشش گویند که می کرده نه او

[...]

قد برافراخته‌ای چهره برافروخته‌ای

کار خودساخته‌ای خرمن ما سوخته‌ای

تا نیابد خبرِ حسنِ تو غیر از غیرت

همه را دیده فروبسته و لب دوخته‌ای

عالمی غرق تحیر به لب بحر وجود

دیده بر موج و کسی را خبر از دریا نیست

سخن از خویش بگو سخرهٔ بیگانه مشو

کاندرین دیر کهن غیر تو کس گویا نیست

آتشین باد مرا بستر اگر بی یادت

می‌نهم هیچ شب از عشق تو سر بر بالین

روح در قالب انسان ز پی معرفت است

کرده‌اند این تله در خاک که عنقا گیرند

در و دیوار به محرومی من می‌خندند

من به این خوش که به رویم درِ گلشن باز است

تو به هر کوچه خرامان و من از رشک هلاک

که نبسته است کسی چشم تماشایی را

هرکه بینی لبش ازدعوی منصورپر است

لیک رندی که کشد سرزنش دار کم است

شمع را ز آتش پروانه خبر نیست که هست

آتشِ شمع دگر، آتشِ پروانه دگر

با من آمیخته‌ای وز تو اثر پیدانیست

همه شیر است دراین جام و شکرپیدا نیست

عشرت مردم عالم همه در غم بگذشت

عشرت آن کرد که مردانه زعالم بگذشت

کی تواند شدن از سرّ اناالحق واقف

هرکه او را غم آنست که بردار کنند

دردمندان ز تو هر لحظه دلی می‌طلبند

تا به درد و غم عشق تو گرفتار کنند

گر کنی قبلهٔ جان روی نگاری باری

ور رود عمر به سر در غم یاری باری

زلف او محشر جان‌هاست دلاسعیی کن

که در آن حلقه درآیی بشماری باری

کشتهٔ لعل لبت کی کند اندیشه ز مرگ

کزدم روح قدس زنده به جان دگراست

سرو سامان سخن گفتن این جمعم نیست

پهلوی من بنشانید پریشانی چند

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست

ذوق وصلی که عاشقان تراست

همه آسایش جهان ارزد

چون خیال تو ز پیش نظر من نرود

شرم دارم که شکایت کنم از تنهایی

در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست

وز غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست