من که باشم که بتن رخت وفای تو کشم

دیده حمّال کنم بار جفای تو کشم

گر تو بر من بتن و جان و دلی حکم کنی

هر سه را رقص‌کنان پیش هوای تو کشم

بوی تو باد سحرگه بمن آرد صنما

بنده باد سحرگه ز پی بوی توام.

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس

هر که او نام کسی یافت از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش ز کس‌

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

بگسلانم کمر گردون از قوّت خویش

چون بطرف کمرم نقش ز نام تو بود.

آب و گل را زهره مهر تو کی بودی اگر

هم بلطف خود نکردی در ازلشان اختیار؟!

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد؟