تا من خسته برون آمدم از ملک عدم

شده از طاعت من ابروی محراب علم

گرچه در دهر سخرخیزترم از شبنم

زاهدی نیست به عیاریی من در عالم

نه همین عشق تو آمد پی تسخیر دلم

که بود مهر تو آمیخته در آب و گلم

جان طلب میکند آن شوخ زن بهر نثار

نیم جانیست مرا در کف و زین هم خجلم

وعده قتلم بمن داد رقیبانرا کشت

[...]

یک طرف سرو سهی سای ابوالفضل قلم

از کف افتاده علم

آه ماتم زدگان زد بسر چرخ علم

شرر اندر عالم