چون کشی خنجر کین بخت نگین می خواهم

که ز زخم تو نشان بر همه اعضا باشد

کرده ام شرط که پا را نکشم جانب شهر

سرم آنروز که در دامن صحرا باشد

از همان بزم که جز من دگری راه نداشت

بایدم رفت که بهر دگران جا باشد

اغنیا بهره ز اندوخته خود نبرند

که همین خشک لبی قسمت دریا باشد

همچو رگ در قدم راهروان سبز شود

خار سیراب گر از آبله پا باشد

ز آتش داغ گر افروخته دستم چه عجب

که کلیمم من و اینم ید بیضا باشد

هر کسی حاصلی از مزرع امید برد

عشق دهقان چو بود آبله خرمن باشد

دیده آبله ها گر مزه از خار نیافت

نقص سالک بود ار پای بدامن باشد

کار بر اهل سخن دهر ز بس سخت گرفت

قفس طوطی خوش لهجه ز آهن باشد

با تو دشمن نکند آنچه کند کینه او

زنگ آئینه دل کینه دشمن باشد

رخنه تیغ سیه تاب بود بیرخ دوست

کلبه ما چو قفس گر همه روزن باشد

سخن راست کلیم از من دیوانه شنو

عاجز نفس زنست ار چه تهمتن باشد

سرو را گر سر به گریختن از بستان نیست

از چه دایم به میان بر زد ...ـان

دولت سنگدلان زود بسر می‌آید

سیل از سینه کهسار به سرعت گذرد

دل دشمن به تهیدستی من می‌سوزد

برق ازین مزرعه با دیده‌تر می‌گذرد

مادر خاک به فرزند نمی‌پردازد

روی در منزل و ماوای پدر باید کرد

صفحهٔ روی ترا دید و ورق برگرداند

ساده لوحی که به من دوش نصیحت می‌کرد

نام بلبل ز هواداری عشق است بلند

ورنه پیداست چه از مشت پری برخیزد

قسمت این بود که از دفتر پرواز بلند

به من خسته به جز چشم پریدن نرسد

سخن عشق اثر در دل زهاد نکرد

نفس صبح چه با غنچهٔ تصویر کند؟