آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

تا برفتی ز برم صورت بی‌جان بودم

نه فراموشیم از ذکر تو خاموش نشاند

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

بی تو در دامن گلزار نخفتم یک شب

[...]

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

شاکر نعمت و پروردهٔ احسان بودم

چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

بار بر گردن و سر بر خط فرمان بودم

خار عشقت نه چنان پای نشاط آبله کرد

[...]

مدتی بود که دور از در جانان بودم

دور از آن روح ران صورت بیجان بودم

صرف شد عمر درازم همه در ظلمت هجر

خضر وش در طلب چشمه حیوان بودم

زلفش ار سلسله برپای دلم ننهادی

[...]

بسکه در صورت زیبای تو حیران بودم

غافل از شیوۀ بدعهدی خوبان بودم

گفت ای کز غم هجر تو بزندان بودم

همه گر مرحله پیمای بیابان بودم

«آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم »

«تا برفتی زبرم صورت بیجان بودم»