در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم از پی جانان بروم

به هوای لب او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تا تطاول نپسندی و تکبر نکنی

که خدا را چو تو در ملک بسی جانورست

قد خم، موی سفید، اشک دمادم یحیی

تو بدین هیئت اگر عشق نبازی چه شود

آخری نیست تمنای سر و سامان را

سر و سامان به از این بی سر و سامانی نیست

از زبان سوسن آزاده ام آمد به گوش

کاندرین دیر کهن حال سبک باران خوشست

حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلی است

تا نپنداری که احوال جهانداران خوشست

آشنایان ره عشق در این بحر عمیق

غرق گشتند و نگشتند به آب آلوده

از در خویش خدایا به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل

کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر

پای دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

گر گدائی کنی از درگه آن کن باری

که گدایان درش را سر سلطانی نیست

ای که چندین به هنرمندی خود مغروری

وای اگر بر تو گذارند دمی کار تو را

بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

کاشکی قیمت انفاس بدانستندی

تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند

دنیی آن قدر ندارد که بر آن رشک برند

ای برادر که نه محسود بماند نه حسود

دردمندان بلا زهر هلاهل نوشند

قصد این قوم خطا باشد هین تا نکنی

منجنیق آه مظلومان به صبح

زود گیرد ظالمان را در حصار

ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند

بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد

آه اگر از پی امروز بود فردائی

هر که را خوابگه آخر به دو مشتی خاک است

گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را