برق و فر روی خوب صادقین

تن فنا شد وان به جا تا یوم دین

صد هزاران پاره گشتن ارزد این

از میان چرخ برخیز ای زمین

ای طبیعی فوق طبع این ملک بین

یا بیا و محو کن از مصحف این

گرگ درنده‌ست نفس بد یقین

چه بهانه می‌نهی بر هر قرین

یا بگورستان و جای سهمگین

تو خیالی بینی اسود پر ز کین