پس حکیمش گفت کای سلطان مِه

آن کنیزک را بدین خواجه بدِه

گر نبودی کارش الهام اله

او سگی بودی دراننده نه شاه

او نکشتش از برای طبع شاه

تا نیامد امر و الهام اله

همچو اسماعیل پیشش سر بنه

شاد و خندان پیش تیغش جان بده

او وزیری داشت گَبْر و عِشوِه دِه

کو بَر آبْ از مَکر بَر بَستی گِرِه

می‌نماید بر تو زشتی گنه

می‌کنی نیت که باز آیم به ره

ما عیال حضرتیم و شیر‌خواه

گفت الخلق عیال للاله

آب خوش را صورت آتش مده

اندر آتش صورت آبی منه

دو سر انگشت بر دو چشم نه

هیچ بینی از جهان انصاف ده

اولیا را هست قدرت از اله

تیر جسته باز آرندش ز راه

اصل غیرتها بدانید از اله

آن خلقان فرع حق بی‌اشتباه

گفت ای بوده حجابم از اله

ای مرا تو راه‌زن از شاه‌راه

ای بسا امساک کز انفاق به

مال حق را جز به امر حق مده

همچو گرگ غافل اندر ما مجه

ای ز ننگ عقل تو بی‌عقل به

لحظه‌ای ماهم کند یک دم سیاه

خود چه باشد غیر این کار اله

زان تعلق کرد با جسمی اله

تا که گردد جمله عالم را پناه

در سوم گردد همه روها سیاه

بعد از آن اندر رسد قهر اله

یا علی از جملهٔ طاعات راه

بر گزین تو سایهٔ خاص اله

این دو را مشهور گردانید اله

تا که باشد این دو بر باقی گواه

بس بود خورشید را رویش گواه

ای شیء اعظم الشاهد اله