خاک را کندیم با جان کندنی

ساختیم آرامگاه و مامنی

تو چراغ ملک تاریک تنی

در سیاهی‌ها، چو مهر روشنی

صبحدم، صاحبدلی در گلشنی

شد روان بهر نظاره کردنی

دزدتر هستی تو از من، ای دنی

رهزن صد ساله را، ره میزنی

تیرگیها را نمودم روشنی

ترسها را جمله کردم ایمنی

می‌شکفتیم ار بطرف گلشنی

میکشیدیم از تفاخر دامنی