هرکه در وی محو شد، از خود برست

زانک نتوان بود جز با او به دست

گفت مغناطیس عشاق الست

همت عالیست کشف و هرچ هست

هرک را یک ذره همت داد دست

کرد او خورشید را زان ذره پست

یوسف آنگه گفت من دانم درست

کو چه گوید با شما ای جمله سست

گر کسی عمری زند بر طاس دست

کار ناشایست تو زان بیش هست

بی شک این تاوان برو باشد درست

هردو را تاوان ازو بایست جست

با چنین خصمی ز بی تیغی به دست

کی تواند هیچ کس ایمن نشست

چون درون من چو بیرون سگست

چون گریزم زو که با من هم تگ است

چون ز ریش خود بپردازی نخست

عزم تو گردد درین دریا درست

گرچه این انعام و این توفیق هست

می‌ندارد جانم از تحقیق دست

بنده را گو بازکش از غیر دست

پس به استحقاق ما را می‌پرست

چون به گوش جان شنیدستی الست

از بلی گفتن مکن کوتاه دست

زانک با حق نذر دارم از نخست

تا درین عهد وفا آیم درست

چون نماند هیچ معلومت به دست

دل بباید پاک کرد از هرچه هست

سایلی گفتش چنین وقتی که هست

دیده‌ای کس را که او زنار بست‌؟

گر ترا سنگی زند معشوق مست

به که از غیری گهر آری به دست

گفت من می‌جویمش هر جا که هست

بوک جایی یک دمش آرم به دست

گفت چندانی که از بالا و پست

دیده ور می‌بنگرد در هرچ هست

داشت چوپانی در آن صحرا نشست

پوستی بستد ازو مجنون مست

بعد از آن، روزی مگر مجنون مست

کرد با قومی به صحرا درنشست