کای پدر جان، از عطش افسرده‌ام

می ندانم زنده‌ام یا مرده‌ام!

ظالمم بر خود ستم ها کرده ام

شعله ئی را در بغل پرورده ام

گفت شه از کرده خجلت برده ام

اعتراف از جرم خود آورده ام

نعشش از پیش طبیبان برده ام

در حضور مصطفی آورده ام

نی حدیث و نی کتاب آورده ام

جان شیرین از فقیهان برده ام

شیره من، از بهر خود پرورده ام »

خواست تا گوید که من کی کرده ام: