بند آهن را توان کردن جدا

بند غیبی را نداند کس دوا

همچنین این باد را یزدان ما

کرده بد بر عاد همچون اژدها

پای او را آزمودستیم ما

هر کجا شد می‌شود حاجت روا

گفت پیغامبر به یک صاحب‌ریا

صَلِ اِنَک لَم تَصَلَ یا فَتی

از برای چارهٔ این خوف‌ها

آمد اندر هر نمازی اِهدِنا

کین نمازم را میامیز ای خدا

با نماز ضالین و اهل ریا

خلق اطفالند جز مست خدا

نیست بالغ جز رهیده از هوا

گفت دنیا لعب و لهوست و شما

کودکیت و راست فرماید خدا

اغلب الظنین فی ترجیح ذا

لا تماری الشمس فی توضیحها

وهم و فکر و حس و ادراک شما

همچو نی دان مرکب کودک هلا

بینی اندر دل علوم انبیا

بی کتاب و بی معید و اوستا

هر صباحی از خزینه رنگها

چینیان را راتبه بود از عطا

شه در آمد دید آنجا نقشها

می‌ربود آن عقل را و فهم را

برترند از عرش و کرسی و خلا

ساکنان مقعد صدق خدا

گفت پیغامبر صباحی زید را

کیف اصبحت ای رفیق با صفا

یک به یک وا می‌شناسم خلق را

همچو گندم من ز جو در آسیا

دست و پا در امر دل اندر ملا

همچو اندر دست موسی آن عصا

گفت لقمان سیدا پیش خدا

بندهٔ خاین نباشد مرتضی

بعد از آن می‌راندشان در دشتها

می‌دویدند آن نفر تحت و علا

قی در افتادند ایشان از عنا

آب می‌آورد زیشان میوه‌ها