جان فشان، شمع رخ جانانه را

بسته ره آمد شدن، پروانه را

سر کشید این خانه و آن خانه را

تا مگر جوید نشان جانانه را

عشوه ای زد نرگس مستانه را

حلقه زد ناگه در میخانه را

ساقیا لبریز کن پیمانه را

یا بمن بنما ره میخانه را

کو کمند زلف آن زیبا نگار

تا به بند آرم دل دیوانه را

شمع از عشق تو میسوزد که سوخت

[...]

می شناسد شمع او پروانه را

نیک داند خویش و هم بیگانه را

گرچه زو خدمت نیاید خانه را

میدهندش باز نان و لانه را

به کزین پس ترک گویم لانه را

بهر موران واگذارم دانه را

زن، بدام افکند دزد خانه را

از حقیقت دور کرد افسانه را

دخمه بسیار است، این ویرانه را

پاسبانی کن یک امشب، خانه را