کرده چاهی خشک را در خشک سال

قطرهٔ آب دهانش پر زلال

تا دم آخر که بر می‌گشت حال

شوق کرد از حضرت عزت سؤال

در شدن گفته ارحنا یا بلال

تا برون آیم ازین ضیق خیال

خورد بر یک جایگه روزی بلال

بر تن باریک صد چوب و دوال

قسم خلقان زان کمال و زان جمال

هست اگر بر هم نهی مشت خیال

گل اگر چه هست بس صاحب جمال

حسن او در هفته‌ای گیرد زوال

کرد از دیوانه‌ای مردی سؤال

کاین دو عالم چیست با چندین خیال

گفت فرزندش کزو کردم سؤال

کز چه اینجا آمدی بر گوی حال

جملهٔ مرغان چو بشنیدند حال

سر به سر کردند از هدهد سؤال

چون کسی را نیست چشم آن جمال

وز جمالش هست صبر لامحال

پادشاهی بود بس صاحب جمال

در جهان حسن بی‌مثل و مثال

ور کسی اندیشه کردی زان وصال

عقل و جان برباد دادی زان محال

پادشاه تست بر قصر جلال

قصر روشن ز آفتاب آن جمال

گر ترا سیمرغ بنماید جمال

سایه را سیمرغ بینی بی‌خیال

شیخ بود او در حرم، پنجاه سال

با مریدِ چارصد صاحبْ کمال

بر سپهر حسن در برج جمال

آفتابی بود اما بی‌زوال

عشق می‌بازد کنون با زلف و خال

خرقه گشتش مخرقه، حالش محال

کرد از آن کودک طلب کاری سؤال

کز کجا آوردی آخر این کمال

رابعه در راه کعبه هفت سال

گشت بر پهلو زهی تاج الرجال

بازگشت از راه و گفت ای ذوالجلال

راه پیمودم به پهلو هفت سال