آنچه بر من رفت از ظلم و فساد

در بدل خواهند از ننگم معاد

سالک آمد پیش پیر پاک زاد

شرح حال خویش پیش پیر داد

رفت یک روزی به مکتب میر داد

کودکی را دید پیش میرزاد

چون دل خود بر طبق حالی نهاد

بودش از جان یک رمق حالی بداد

سالک شوریدهٔ پاک اعتقاد

آمد از دریا برون پیش جماد

پیر گفتش چون شود ظاهر جماد

عالم افسردگی کن اعتقاد

این همه شیرم که از دست تو زاد

این نه پستان داد کاین دست تو داد

خادم سرگشته در راه ایستاد

تا بنزدیک ایاز آمد چو باد

خواجه گفتش چون چنین کاری فتاد

آمدت از من چنین در وقت یاد

ای عجب هر بند کو بر میگشاد

صد گره برجان عاشق میفتاد

روی آخر بر کف پایش نهاد

پس ز دست عشق در پایش فتاد

موی را بر کند و بر دستش نهاد

پس سرشک از چشم خون افشان گشاد

بر زفان میراند یحیی بن المعاد

کای خداوندان علم و اعتقاد

هر کرا دزدیدن از من دست داد

همچو دزدانش بریده دست باد

ور مرا در عرفه بایست ایستاد

ایستادم دادم از احرام داد

شمس را همچون چراغی ساز داد

تا شود روشن بنورش این بلاد

ای بسا کس را که جام فقر داد

ای بسا کس را که جانی در نهاد

ای دل آخر بگذر از بخل و فساد

تا شوی در روز محشر شادشاد

این جهان آراسته از عدل و داد

آن فریدون زمان چون کیقباد

چون بسوزی پرده‌ها را ای قباد

آن زمان گردی ز وصل مارشاد