پادشاهی را که باشد صاحب عادل وزیر

گردد از اقبال صاحب پادشا صاحبقران

هستی از ایزد تعالی بندگانرا نعمتی

شکر گویم از تو تا بر ما بمانی جاودان

وانکه در حکم تو بنهد گردن و زانو زند

مرکب دولت درآرد بخت نیکش زیر ران

مر عروس دولت جاوید را داماد باش

وز سبکباری رعیت ساز کابین گران

همچو گردون سبز بادا فرق گردون سای تو

وز بد گردون تن و جان تو بادا در امان

چهره عذرات باید بر در وامق نشین

عشق بو دردات باید گام سلمان وار زن‌

پای این مردان نداری جامه مردان مپوش

برگ بیبرگی نداری لاف بیخویشی مزن‌

نفس المحبّ علی الأسقام صابرة

لعلّ مسقمها یوما یداویها

چون شفا ای دلربا از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن‌

دور شو از صحبت خود بر در عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

برگ بی‌برگی نداری لاف درویشی مزن

رخ چو عیاران نداری جان چنان مردان مکن!

سنی و دیندار شو تا زنده مانی زانکه هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هواء خویشتن‌

این جهان و آن جهانت را بیک دم در کشد

گر نهنگ درد دین ناگاه بگشاید دهن‌

بیچاره آدمی، میان دو صفت مدهوش گشته، میان دو نام بیهوش شده.

حضرتش عز و جلال و بی‌نیازی فرش او

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان‌

چون شفای دلربای از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن

آنت بی همت شگرفی کو برون ناید زجان

وانت بی دولت سواری کو فرو ناید زتن

تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من

با تو ننشینم به کام خویشتن بی‌خویشتن

خار راه خود منم خود را ز خود فارغ کنم

تا دوئی یکسو شود هم من تو گردم هم تو من

باقی آن گاهی شوم کز خویشتن یابم فنا

[...]

حجة الحق عالم مطلق وحید الدین که هست

ملجا جان من و صدر من و استاد من

صاحب و مالک رقاب دودهٔ آزادگان

کستان بوس در او شد دل آزاد من

نایب ادریس عثمان عمر کز فر او

حل و عقد عیسوی دارد حیات آباد من

آنگه گر برهان زردشتی نمایم بس بود

مدح این استاد من، دین من و استاد من