بی قد شمشاد او، دست چنار آمد به درد

بس که می ساید به یکدیگر کف افسوس را

در هنرمندی ز مردن نیست غم استاد را

زنده دارد کار شیرین، تا ابد فرهاد را

تا ابد آدم نخوردی نیم گندم از بهشت

در ازل خوردی اگر یک جو غم اولاد را

می شد از خشک و تر این خاکدان قانع به سنگ

عقل اگر می بود چون کبک دری، دیوانه را

با ستم فرمای گردون، راه حرفی وانشد

ماند در دل شکوه ها از آسیابان دانه را

چون تنور لاله از دودی نشد قسمت پذیر

کاش می افتاد آتش در اجاق بخت ما

گوش ارباب کرم در عهد ما می گشت کر

گر صدا می بود حرف بر زمین افتاده را

برگ عیش ناتوانان نیست غیر از دستگیر

بهتر از گلدسته باشد در کف پیران عصا

از فلک روزی چه سان خواهم، که در مشرق زمین

بهر یک نان می زند از صبح چون کوران عصا

کهربا گشتیم و کس باور ندارد درد ما

درد ما کی می شود ثابت به رنگ زرد ما

همچو مردان، پا به دفع بخت بد، قایم نکرد

نام جرات چون برآرد طالع نامرد ما؟

نیست غیر از گریه در صندوق ابر نوبهار

گل ندانم از که دارد دستگاه خنده را

چرخ کم فرصت ز من بسیار خواهد یاد کرد

در جهان بیند چو بی مونس، غم آینده را

بی کفن، طغرا درین باغ الم می شد به خاک

[...]

در هنر چون شانه زلف بتان بی طالعیم

نیست یک مو دستمزدی بهر چندین رنج ما

دم زدن از سوز دل در پیش بیدردان عشق

آنچنان باشد که بنوازند بیجا، ساز را

ما که بر خشت سر خم چون کف می زاده ایم

چون توانیم از بقا دم زد، نباشد تا شراب؟

ما ز پا افتادگان را خواب غفلت برده است

گر دل بیدار خواهی، در میان ما مخواب

شهر را نشناسم از ده، کوه را از کشتزار

بس که ماندم بی کس و کو در بیابان چون سراب

طینت ما را ز گرد خشکسالی ساختند

[...]

پا ز نازک خانه دل چون کشد آن عطرفام؟

همچو می جایی ندارد بهتر از مینا گلاب

تا نشستن، ده خطر گل می کند در میکده

چون سبو استاده باید خورد از خمها شراب

تعبیه کرده ست چرخ، در دل من اضطراب

ریخته این کوزه گر، در گل من اضطراب

دارم از سرچشمه، رو در دشت حیرانی چو آب

گاه شهری می شوم، گاهی بیابانی چو آب

قمریان همدوش سرو و بلبلان دمساز گل

من ندیدم زین گلستان غیر حیرانی چو آب

در تکبر همچو خاکی، در سبکروحی چو باد

[...]

ای شب زلف تو روشنتر ز موی آفتاب

پشت پای سایه ات بهتر ز روی آفتاب

گر ببیند آب و تاب چشمه حسن ترا

می خورد بر سنگ بیتابی، سبوی آفتاب

مرگ، مفلس را ز عمر جاودانی بهتراست

مردن بی خانمان، از زندگانی بهتر است

بینوایان را شب تاریک در محنت سرا

بر زمین شمع از چراغ آسمانی بهتر است

دل چه سان از دختر رز می توان برداشتن

[...]

گل ندارد تاب دست انداز باد مهرگان

تا خزان آمد، دکان حسن را برچیده است

تا نباشی، یک قدم نتوان برون رفتن به سیر

بی تو، دل گاهی که از خود رفته، برگردیده است

ساغر عیشم که هرگز روی گردش را ندید

[...]

سهل باشد همت ساقی، گر از مینا گذشت

همچو کشتی می توان لب تشنه از دریا گذشت

می دهد امروز دورانش به یاد حادثات

آنچه خواهد آرزویش در دلم فردا گذشت