ای خداوندی که پیش خیل تو خیل عدو

همچو پیش باد تندی تل خاکستر بود

این جهان مانند اندامست و تو او را سری

باشد آن اندام بی اندام کو بی سر بود

چون تو کشور گیر در گیتی نبوده است و نه هست

هم نخواهد بود وز پشت تو باشد گر بود

بیم در هند است همواره اگر تو ایدری

گرچه تو در هند باشی امر تو ایدر بود

آنکه بستائی مرا هر گاه دارم دوستر

زآنکه نام در میان خطبه و منبر بود

در میان دیگر انبازان مرا این فخر بس

کم چنان چون تو خداوندی ستایش گر بود

مردمان بی خرد گویند قطران کودک است

وانکه او را سال کمتر دانشش کمتر بود

مصطفی را شصت و سه بود اهرمن را صد هزار

وان کجا گوید جز این دیگر حدیثی خر بود

تا بباشد روزگار و تا بگردد آسمان

روزگارت بنده باشد آسمان چاکر بود

عنبرین چوگان و سیمین گوی او هر ساعتی

جان و دل را گردش گوی و خم چوگان دهد

خسروا می خور که خرم جشن افریدون رسید

باغ پیروزی شکفت و صبح بهروزی دمید

در چنین صد جشن فرخ شادباش و شاه باش

کایزد از بهر تو این شاهی و شادی آفرید

ملک‌ گیتی دولت عالی تورا دادست و بس

[...]

تا جهان باشد خداوند جهان خاتون بود

دولت و اقبال او در مُلْک روزافزون بود

تا که باشد تاج شاهی بر سر سلجوقیان

تاج د‌ین و تاج دنیا در جهان خاتون بود

عز گوناگون بود دائم سزای تاج دین

[...]

از برای بخشش آموزی چو اقبال و خرد

آفتاب از اوج خود شاگرد این درگاه باد

پس چو چونین‌ست بهر نام نیکش خلق را

مدح او چون مدح روح و عقل در افواه باد

هر که خاک درگهش را گاه سازد هفته‌ای

همچو کیوان آسمان هفتمینش گاه باد

چون ز کلک و تیغ می باشد تن و جان را نظام

روز رزم و بزم دیوان با کفت همراه باد

همچنین و بعد ازین تا در جهان گردد زمان

دولتت را حکم باد و عشترتت را گاه باد

اندر آن فرخنده مجلس مطربت ناهید چرخ

آفتابت باده، جام باده جرم ماه باد

تا کهن گردد ز ماه نو بقای آدمی

عمر تو چون ماه نو بالنده و دلخواه باد

در زمان بادت به نیکو سیرتی عمر دراز

در ازای عمر تو دست زمان کوتاه باد