اصغر شش ماهه در گهواره کردی خویش را

از برای نصرت ریحانه زهرا بلند

دختر شیر خدا زینب برآورد از جگر

بهر امداد حسین فریاد فریاد واغوثا بلند

از سپاه کوفه بهر قتل اولاد رسول

گشت بانک کوس و نای نی در آن صحرا بلند

از غم مظلومی فرزند پیغمبر به چرخ

بود افغان و خروش از کافر و ترسا بلند

شد سر مهر افسر شاه شهید از تیغ شمر

عاقبت عطشان به نوک نیزه اعدا بلند

اول این جام شراب فقیه امام! گرفت

می پرستان را به نوشانوش پس آوا زدند

سرخوش و بیهش به یاد شاهد روز «ألست»

شیشه ی «لا» را ز دل بر ساغر «الا» زدند

هر یکی را رمز و غمزی کرده بی آرام دوست

ای بسا در قعر این دریا که دست و پا زدند

گشته از تیغ محبت غرقه در دریای عشق

خیمه در بالای صحرای «فنا فی الله» زدند

دست غیب آمد برون زد! قرعه ی خل اللهی

سکه ی شاهی به نام شاه عبید الله زدند

حلقه سان پشت نیاز خویشتن کردند خم

هر یکی از جان و دل فریاد یا مولا زدند

بی نوا، سلطان، گدا، خاقان، مسکین، محتشم

پشت پا از جان و دل بر حشمت دنیا زدند

مست و مخمور از خمار خمره ی دیدار حق

گوئیا در سینه ی وی آتش سینا زدند

طلعتش در گلشن دل دلربا و نازنین

آفتابی را مگر بر شاخه ی طوبا زدند

آری آری چون «وفایی» زین سبب شاه و گدا

بوسه بر آن آستان آسمان فرسا زدند

بر «وفایی» رحمتی، قربان دربان توام

همتی کن نفس و شیطان ره تقوی زدند

لب به ذکر مدح تو زیبا ترنم می‌کند

غنچه طبعم به توصیف تو جانا بشکفد

قامتم از لاغری چو بید هر سو می‌خمد

اینچنین رعنا تو را کردست سلطان احد

ارغوان زار جمالت گر دمی شوخی کند

شاهد گل از خجالت جامه را بر تن درد

مردم چشمت به تیر غمزه آهو می‌زند

نظم طغرل بس بود با دعوی حسنت سند

چون که نَنْهادید بر قانون و بر خویش احترام

مُستَبِدّین از شما یک‌یک کشیدند انتقام

پس همان بهتر که لب بربندم از گفت و شنید

مُستَمِع چون نیست باری‌، خامُشی باید گُزید

مردن شاعر حیات اوست زیرا چون گذشت

رشک و کین با او، اگر بیش است اگر کم‌ بگذرد