تا نگویی خیر و شر بی عزمشان آمد به دید

یا نپنداری که بی موجب سر شر داشتند

فعلشان بر مقتضای قایل آمد در وجود

زان ستمکش خواستند آن وین ستمگر داشتند

قوه‌ها را راه سوی فعل دادند ار نه کی

آنکه را مؤمن توانستند کافر داشتند

می‌نبینی سایه‌ها را بیش و کم نزدیک و دور

در خور خود تابشی از پرتوِ خور داشتند

انبساطات وجود از اعتبارات حدود

همچو ظل در قرب و بعد مهر انور داشتند

ور بگویی ز اعتباری کی اثر آمد پدید

گویم این آثار هم اوهام مظهر داشتند

ترسمت ای خفته در دامان کوهی سیل خیز

خواب نگذاری زسر تا آبت از سر بگذرد

ای صفاهان مژده کاینک شاه دوران می رسد

جسم بیجان ترا از نو به تن جان می‌رسد

غصه را بدرود کن‌کاید مسرت این زمان

درد را پیغام‌ ده‌ کاین‌ لحظه درمان می‌رسد

گرد نعل توسنش بنشست بر اندام ما

[...]

دوش برگردون بسی تابان شهاب آمد پدید

بس درخشان موج زین دریای آب آمد پدید

تخت شاهنشاه ایرانست گفتی آسمان

بسکه از انجم درو در خوشاب آمد پدید

سبز دریای فلک از هر کران شد موج‌زن

[...]

آن نگار از گریه طفل دل مرا آرام کرد

بس که از چشم ولب اورا شکر وبادام داد

یادم از گم گشته دل امد ز بس زلفش همی

گاه یاد از شکل دالم گه از شکل لام داد

در ازل کاشیاء را از هم نمی بودامتیاز

[...]

زاهدا کم کن بلنداقبال را تکفیر و رد

نام او راحرز کن چون قل هوالله احد

با گلی ومی اگر گوئی که ما دل بسته ایم

توچرا دل بسته ای بر کبر وتزویر وحسد

گر خدا جوئی کندکس چه به کعبه چه به دیر

[...]

سایهٔ معشوق گر افتاد بر عاشق چه شد

ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

گفت (صامت) از غم دل کس هم آوازم نشد

سیل خوننین شرمسار از چهره زردم ند

دلبر آگه از درون درد پردردم نشد

از طبیبان هم فروغی چاره دردم نشد

کرد اندر کربلا چون ناله هل من معین

نور چشم مصطفی در روز عاشورا بلند

از برای نصرت او پیشتر از کائنات

گشت لبیک از خدای واحد یکتا بلند

خلق موجودات را از اولین و آخرین

گشت در اصلاب و ادحام بشر غوغا بلند

انبیا و اولیا را از غم آن بی‌مهعین

گشت فریاد و فغان در جنه الماوی بلند

ناله و انور عیناشد ز یثرب سوی عرش

از مزار احمد و صدیقه کبری بلند

در نجف از غصه مظلومی فرزند خویش

کرد امیرالمومنین فریاد والهفا بلند

با تن تبدار و ضعف حالت و قلب کباب

ناله سجاد شد در یاریبابا بلند