هرکه او را میل خاطر سوی ارزانی بود

او برنج و خواری ارزانی و ارزانی بود

من بچشم یار از آن خوارم که ارزان یافتست

چون ببینی خواری هرچیز ز ارزانی بود

بر جفای صد شبش ناید پشیمانی شبی

[...]

شرم بردار از میان و جام می بر دست گیر

بند بگشا از میان و لب ز خندیدن مبند

دل زبون دارم ز مهر رویت ای ماه آنچنانک

دشمنان دارند جان از بیم شاه شیر بند

خسرو توران و ایران میر میران بوالحسن

آن چو خسرو بر سریر و آن چو بهمن بر سمند

تیره باشد پیش روشن رای او روز سپید

پست باشد پیش عالی قدر او چرخ بلند

کافران زو پند نشنیدند بسپردند جان

برگزید از بیم او کافرستان امروز پند

گاه بخشیدن ندارد رأی او روی و ریا

گاه کوشیدن ندارد طبع او دستان و فند

بد رسد گویند شاهان را ز دستوران بد

جز کنون این داستان را کس نیابد دلپسند

ای جهانت پیشکار ای روزگارت زیر دست

ای سپهرت رهنما ای کردگارت یارمند

تا بود کرم از گزند و تا بود رامش ز سود

تا بوند از سور خرم همچو از ماتم نژند

مرزها را هر زمان پیراهن از مینا دهد

شاخه‌ها را هر زمان پیرایه از مرجان کند

در میان لاله‌زار آید به رغم ابر، باد

تا چو گریان کرد ابر او، لاله را خندان کند

کوه و صحرا را زمانه خلعت صنعا دهد

باغ و بستان را هوا چون روضهٔ رضوان کند

چون که در هجران میوه شاخ دارد پشت راست

چون که بلبل در وصال ارغوان افغان کند

چون شب هجران خوبان روز بفزاید همی

شب چو روز وصل بت رویان همی نقصان کند

عاشق مهر است نیلوفر که چون او شد نهان

اندر آب دیده روی از هجر او پنهان کند

دلبری پر بند و دستان بر دل من چیر شد

زو همی پیچد دل و جان تا همی پیچان کند

دیده دید آن دلستان را تا بدو شد فتنه دل

چون ننالد جان ز دل دل دیده را تاوان کند

آفتاب شهریاران جهان میر اجل

آنکه تیغش با اجل هر ساعتی پیمان کند

آن نهد گردن مر او را کش جهان گردن نهد

آن کند فرمان مر او را کس فلک فرمان کند