دی چو بشنیدم که کرد از ناگهان اسبت خطا

شد دل من کوفته چون پهلویت زین ماجرا

از طریق سرزنش با اسب گفتم کز خری

خواجه را از خود جدا کردی، خطا کردی چرا؟

اسب گفتا من برو از مادر او وز پدر

[...]

روغنِ مصریّ و مشکِ تبّتی را در دو وقت

هم مزکّی سیر باشد هم معرّف گندنا

ای شکوه نیم ترکت را زفعت بی ریا

تارک نه ترک زنگاری گردون زیر پا

خاک درگاهت که گوئی رفعتست اندر سپهر

صحن دلخواهت که گوئی دانش است اندر صفا

مرتبت را آسمانی قادر است اندر زمین

[...]

گلبن بستان عصمت، روح روح انبیاء

گوهر کان نبوت، در دریای صفا

مقتدای اهل ایمان، حجت دین خدا

حیدر ثانی، رضای حق، علی موسی الرضا

حاکم حکم امامت، خسرو اقلیم فضل

[...]

مصر جامع گشت ازین جامع سواد برد سیر

مکه کوتا کعبه ی دیگر ببیند در صفا

می کند هر دم بخاک خطه ی کرمان سپهر

در پناه ساحت دین پرور او اقتدا

صورت عقلست و در معنی صفای صحن او

زان خلایق را بخیر محض باشد رهنما

شش صد و شصت و سه از هجرت گذشته تازه کرد

عصمت حق رونق اسلام از این عالی بنا

بی هوا بر خاک او تا چهره ننماید سقر

روضه ی فردوس و آب کوثر از خاک و هوا

ساحت او اهل تقوی راست هنگام سلوک

عرصه او مرد معنی راست گاه انزوا

مسکن خیر و عبادت، منزل زهد و ورع

باعث عجر و تضرع، ناشر خوف و رجا

ملت حق را حیاتی، قوّت دین را ثبات

باغ طاعت را بهاری، شاخ تقوی را نما

رنج دل را جز عبادت نیست در صحنت علاج

درد دین را جز جمالت نیست در صورت دوا

هست محرابت دعا را تبله ی چون آسمان

کاندر آن محراب دریابد اجابت را دعا

نور گیرند انجم از نور جنابت تا فکند

سایه ی چون سایه بر ایوانت ای عصمت سرا

مهر علا، عصمت دنیا و دین کز عدل اوست

رونق شرع پیمبر قوت دین خدا

مریم ثانی الغ ترکان کز استغنا نکرد

هرگز اندر هیچ حالی جز بیزدان التجا

آنکه از بهر تفاخر پادشاهان می نهند

چهره چون خورشید بر خاک جنابش بی ریا

و آن جهانداری که از راه تواضع چون جهان

می نهد سر بر خط فرمان درگاهش قضا

سایه اش چون روح نامرئیست از عکس رخش

باشد اندر کسوتی از نور پنهان، دایماً