آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پورآزرپیش ازین آتش چو خاکستر شدست

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نۀ

خواه اگر دیوانه خوانی خواه گویی بیهذَست

هیچ صورتگر به صد سال از بدایع وز

آن نداند کرد و نتواند کی یک باران کند

بس کی جستم تا بیابم من ازآن دلبر نشان

تا گمان اندر یقین گم شد یقین اندر گمان

در خیال من نیامد در یقینم هم نبود

نی نشانی کی صواب آید ازو دادن نشان

چندگاهی عاشقی برزیدم و پنداشتم

[...]

در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند باز یابد راه را

طاقت پنجاه روزم نیست تا بینم ترا

دلبرا شاها ازین پنجاه بفکن آه را

پنج و پنجاهم نباید هم کنون خواهم ترا

[...]

هرکسی محراب کردست آفتاب وسنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را