همدم سنجیده گفتاران، لب پیمانه است

آشنا رویی که دیدم، معنی بیگانه است

رَه غلط افتاده مجنون بیابان گرد را

منزل آرام، صحرای دل دیوانه است

بر لبم حرف دهان تنگ یار افتاده است

بخیهٔ راز نهان، بر روی کار افتاده است

شور مستی از دل دیوانهٔ ما شد بلند

بانگ نوشانوش از میخانه ما شد بلند

سیل عشق آغاز ویرانی، نخست از ما نهاد

اول این گرد از دل دیوانه ما شد بلند

گشت کیفیت دو بالا از دل ما درد را

[...]

لقمه ای را ممسک از آزادگان دارد دریغ

از هما، این سگ ز خسّت، استخوان دارد دریغ

با کدام امّید دیگر، زندگانی کس کند؟

تیغش آبی از گلوی تشنگان دارد دریغ

لخت دل با سینه از اشک مدام آمد برون

این کباب آخر ز آتشخانه، خام آمد برون

گشت با زخم نمایان، سینهٔ صبح آشنا

شب که تیغ نالهٔ من، از نیام آمد برون