آفتاب از شرم رویش رخ کند پنهان به ابر

ماه من از چهرهٔ خود گر براندازد نقاب

چون گذارد بر زمین پا سرو سیم اندام من

هر که بیند گویدش یا لیتنی کنت تراب

ابروی دلدار من مانا که محراب دعاست

[...]

پیری و، محتاجی و، بیماری و، قرض کثیر

از برای آدمی دردی ست صعب و بی علاج

هیچ کس را یا رب! این درد گران، روزی مباد

آه، آه، از درد پیری، وای وای از احتیاج

خواستم یک روز بی غم، در جهان باشم نشد

داد داد از دست غم، فریاد از بیداد غم

گر به دستم اوفتد مینایی از صهبا شبی

با دو جامی بر کنم از شش جهت، بنیاد غم

سر و سیم اندام من، آن غیرت ماه تمام

آمد از کاشانه بیرون با دو زلفی پر زتاب

آسمانی رنگ دیدم در برش رنگین قبا

این سخن شد راست کاندر آسمان است آفتاب

گفتمش جانا! به وصلت می رسم ایا شبی؟

[...]

بی کس و بیچاره ام در خاک غربت کرد چرخ

آه آه از درد غربتف داد داد از بی کسی

بی کسی و غربتم سهل است اما چون کنم

با جفاهای طلبکار و، ز جور مفلسی