ظالم چگونه می‌کنی نظاره

کز هر طرف پیاده و سواره

جسم حسین سازند پاره‌پاره

از خنجر و تیر و سنان و پیکان

ای بی‌حیا مگر دلت ز سنگ است

بر عترت رسول کار تنگ است

کفار را از کرده تو ننگ است

آخر حسین من بود مسلمان

نبود روا کنند یک سپاهی

چندین جفا در قتل بی‌گناهی

غیر از حسین نبود مرا پناهی

رحمی نما بر حال این غریبان

این بی‌گنه سبط پیمبر تست

کامروز دستگیر لشگر تست

در زیر خنجر در برابر تست

زار و غریب و بی‌معین و عطشان

از تشنگی رفته ز پیکرش تاب

بر وی بده بهر خدا کفی آب

او را به وقت مرگ کن تو سیراب

راضی مشو عطشان حسین دهد جان

ای کرده راه کفر و کینه را طی

گشته بهار بی‌کسان ز تو دی

آخر کشیدی بهر گندم ری

خنجر در این صحرا به روی مهمان

هر چند زینب کرد بی‌قراری

سیل سرشک از دیده کرد جاری

ننمود او را ابن‌سعد یاری

گفتا چه (صامت) با دل پریشان

بنده به سراغ بندگی باید رفت

رزاق خدا بود چه ارزان چه گران

صد شکر که اندر سفر کرب و بلا

قربان حسین تشنه لب گشت حسین

فریادرس تمام خلق عرصات

فردا به صف جزا حسین است حسین

شکرانه اینکه چون منی در دامت

مرغان دیگر را ز قفس بیرون کن

بسته است کمر که در جهنم بروم

از این عمل زشت پشیمانش کن

در بند اسیری ندهم هرگز تن

ور تفته شوم بکوره همچون آهن

آزادی خویش ار همی جویم من

یا تاج و نگین یا گور و کفن

ای یار عزیز و دلبر سیمین تن

دادم ز برایت ارمغانی سوزن

یعنی که جهان ز هجر رویت شب و روز

چون چشمه سوزن است در دیده من

مستوفی کل قصۀ چل طوطی شد

امسال چرا حکایت خلعتِ من

هر روز همی وعده به فردا دهی‌ام

فردا نشود تمام در دورِ زَمَن

در عهدۀ تعویق گر اُفتَد ز این پیش

[...]

تن چیست‌؟ مرکبی ز چندین معدن

پرگشته ز میراث نیاکان کهن

محکوم محیط و انقلابات زمن

تن گر گنهی کند چه بحثی است به من‌؟

رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن

فریاد برآورد که ای وای به من

دست دگری و خانمان دگری

من مظلمهٔ که می‌برم بر گردن‌؟‌!

پروانه و شمع و گل شبی آشفتند

در طرف چمن

وز جور و جفای دهر با هم گفتند

بسیار سخن

عشقی به خدا همان که می گفت: خدای:

از عشق وطن، سرشت آب و گل من

چون کالبدش ز پای تا سر دیدم

عشق همه چیز داشت: جز عشق وطن!