ای دل به جهانت ار بود راز و نیاز

زنهار مکن تو هیچکس محرم راز

از کس مطلب یاری و در پنج نماز

بر درگه او رو که بود دائم باز

در سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم من سودازده را کار بساز

گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار

در عیش خوش‌ آویز، نه در عمر دراز

نقاش ازل چو نقش بندی آغاز

در عالم جان کرد، شنید این آواز

هان تا که جمال نازنینم بکشی

بر کارگه وجود پرورده به ناز

ای ساعد لطف شاه از روح تو باز

محبوب خدا،طایر عالی پرواز

با پیل چه نسبتت؟که شاهان جهان

بر خاک درت پیاده بر نطع نیاز

ای دست امید ما به لطف تو دراز

بنواز مرا به لطف ای بنده نواز

هرچند تو بی نیازی از ما ما هم

بر خاک در تو روی بر خاک نیاز

راحت طلبی، به داده دهر بساز

آزرده مشو در طلب نعمت و ناز

لعل و زر و گل چه سود ده روزه بقا

چون سرو تهی دست خوشا عمر دراز

یارب چه خوش است قلیه های دو پیاز

آن ناله زار اندر آن سوز و گداز

باشد که به دست من فتد بار دگر

زناج که هست مایه عمر دراز

گنجشک ضعیف توام ای مایه ناز

افتاده به دام تو به صد عجز و نیاز

هر چند به پا گذاریم رشته دراز

چون رشته به دست توست می آیم باز

این کنج فراغت است و خلوتگه راز

اسباب حضور دل در او یافته ساز

بادا بر وی صد در جمعیت باز

درهای پریشانی ایام فراز

خوش آن که چون نیست شد از این نقش مجاز

دیگر به وجود خویشتن نامد باز

زان پس چو وجود یافت زان مایه ناز

جاوید بر او در عدم گشت فراز

ای بر همه عالم در احسان تو باز

اولی بتو عرض راز و اظهار نیاز

گر تو ننوازی که نوازد ما را

ما بنده تویی پادشه بنده نواز

فریاد ز دست فلک سفله‌نواز

شهزاده به منت و گدازاده به ناز

نرگس ز برهنگی سرافکنده به پیش

صد پیرهن حریر پوشیده پیاز

سوی دیگر چون نظر افکند باز

یک مؤذن دید در بانگ نماز

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز

آن جوهری جان که مرا عمر دراز

شد صرف رهش چو عمر زاهد به نماز

نشناخت چو جوهری نادان فلک

از مهره غیر گوهر ماراباز

چون خواست مرا دور جهان شعبده باز

تاریک چو شب خانه بخت ناساز

آیا ز چه رو به مفت شماع فلک

شمع هنرم داد همی از آغاز

دل سیر نگردد از غم دوست چو آز

وز درگه درد رو نتابد چو نیاز

بر کوه بلا کبک غمی گر باشد

پرواز کند بسوی مرغم چون باز

ای سینه به آتش غم عشق بساز

ای دل خود را جز به ره دوست مباز

ای دیده مریز اشک جز بر خاکش

ای دست بجز دامنش از عجز میاز

در وصف تو خلق دو جهان از آغاز

گفتند ونگفتند یک از صدها راز

ای خالق چاره ساز و ای بنده نواز

جز درگه تو بر که نهم روی نیاز

ای کشته ز اشک شوق مژگان پرواز

ایمن بادا شمع تو از سوز و گداز

ای نرگس مست گریه مشکن دل ناز

خون ریز ولی ز چشم مستان نیاز