دل ویرو پر از پیکان تیمار

هم از مادر هم از خواهر به آزار

بس است این درد عاشق را که هموار

بود با درد عشق و حسرت یار

ترا سال اندک و جوینده بسیار

تو بی غدر و هوادارانت غدار

برو دل خوش کن و او را میازار

که نازارد شهان را هیچ هشیار

چو با ویرو بدم خرمای بی خار

کنون خاری که خارما ناورم بار

چه بدتر زانکه دو یار وفادار

به هم باشد سال و ماه بسیار

ز بهر مردم بیگانه صد کار

به نام و ننگ باید کرد ناچار

همی گفت آه از بخت نگونسار

که یکباره ز من گشته‌ست بیزار

لبان چون مشتری فرخنده کردار

همه ساله شکر بار و گهر بار

قبا بر وی نکوتر بود صد بار

که نقش چینیان بر بتّ فرخار

چو رویش دید رضوان داد اقرار

که بر حوران جزین کس نیست سالار

بپرسیدند چون دو مهربان یار

به خوشی یکدگر را مهربانوار

وگرچه بخت با من خورد زنهار

مرو را بخت فرخ باد و بیدار

سحرگاهان چنان گریم به تیمار

که ابر دی‌مهی بر شخّ کهسار

ز گیهان مر ترا خواهد به ناچار

ازیرا کش تو بردی دل به آزار

هم از گریه بماند و هم ز گفتار

بران بخشای کاو باشد چنین زار

همی گفت ای انوشین دایه زنهار

مکن جان مرا یکباره آوار

سخن دانی بسی هنگام گفتار

هنر داری بسی در وقت کردار

چنان چون تو مرا یاری درین کار

خدا بادا به هر کاری ترا یار

جوانمردی بکار آرد به کردار

که بی کردار ناخوبست گفتار