زان سوی کدیه برد آز مرا

تا نباشد به کس نیاز مرا

حسب حال آنکه دیو آز مرا

داشت یک چند در گداز مرا

ای به روی تو دیده باز مرا

چاره ای از وصال ساز مرا

بیش از اینم نماند طاقت و صبر

بیم دیوانگیست باز مرا

باشد ای نور چشم و راحت جان

[...]

سوی خود کن رخ نیاز مرا

به حقیقت رسان مجاز مرا

چون دهی جلوه سرو ناز مرا

عرض ده پیش او نیاز مرا