او همیدانست سرّ من لدن

زان همی فرمود ز اسرار او سخن

گفت آخر چند باشی در بدن

وارهان این روح را چون جان ز تن

گفت نی تو گوش داراحوال من

گر گرفتار آمدی در چاه تن

تو بخود افتاده‌ای در چاه تن

ایستاده راه و چاه اینک رسن

گر تو مردی راه او رو همچو من

تا نیفتی در درون چاه تن

شیخ چون بشنید از نی این سخن

گفت برکندم ز دنیا بیخ و بن

رو تو خود را در میانه نیست کن

تا بیابی سرّمعنی در سخن

ز آنکه این خوان ازخدا آمد بمن

وندر او پیدا و پنهان سرّکن

بعد از این او ترک سر گوید چو من

همچو منصوری بود بی خویشتن

ای تو در دنیا گرفتار بدن

حیف باشد بر تو نام مرد و زن

چون شنیدم من ز استاد این سخن

آتشی در جانم افتاد از کهن

گفت کای فرزند فرزانه سخن

بشنو از من یادگار و گوش کن

خویش را مفکن تو اندر چاه تن

جهد کن تا تو برون آئی چو من

من به صنعت سحر دارم در سخن

من هم از حق دارم این سرّکهن

کرد پیدا او یتیمی بی سخن

قاضیش گفتا که مالش ضبط کن

چون برآمد چند روزی زین سخن

گفت با قاضی که با ما رحم کن

اهل دل آگه شوند از رمز من

عارفان کردند فهم این سخن

من بکردم آنچه کردی او سخن

گوش حکمت دار یک باری بمن

یا الهی تو همی دانی که من

شرم می‌دارم میان مرد و زن

پس بگفت آن شیخ بامیر این سخن

هست درکارت ثوابی جهد کن