از منت شرم نیامد که پس از چندین مدح

وعده های تو همه عشوه و تمویه بود

مردریگی که مرا خواهی دادن بدو سال

چند محتاج بترویح و بتوجیه بود

من خجل میشوم از هر که بخواند شعرم

[...]

گاه اندر خنده گه در گریه بود

این نبود از کسب او این هدیه بود

هر که زی‌ مردمان وجیه بود

زی تو پتیاره‌ و کریه بود