بر زمین با ددان نشینی تو

صحبت دیو و دد گزینی تو

ور راه ز پس قطع کنی پایانت

آن ذرّه بر آفتاب بگزینی تو

تا خود به کدام ره درافتد جانت

پس ظاهر اوست هر چه میبینی تو

ز مکر حق مباش ایمن اگر صد بخت بینی تو

بمال این چشم‌ها را گر به پندار یقینی تو

که مکر حق چنان تند است کز وی دیده جانت

تو را عرشی نماید او و گر باشی زمینی تو

گمان خاینی می بر تو بر جان امین شکلت

[...]

نیک و بد را در او ببینی تو

پس ز جان هر دمش گزینی تو

گرچه با هر کسی نشینی تو

بعد از آن غیر حق نبینی تو