به لشکرگه فرود آمد یکی روز

به دل بر، گشته یاد ویس پیروز

اگر صد سال باشی شاد و پیروز

همیشه عمر تو باشد یکی روز

من اندر کام و ناز و بخت پیروز

نه خوش خوردم نه خوش خفتم یکی روز

دشمنان شهنشه فیروز

روزشان چون شبست و شب بی‌روز

روزم از روز بهتر است اکنون

از مراعات شمس دین فیروز

جاودان از فلک خطابش این

کی بر اعدا و اولیا پیروز

نشسته بود ایاز و شاه پیروز

ایازش پای می‌مالید تا روز

چنین گفتست عبّادی یکی روز

که از طاعت شدم اینجای فیروز

یکی پرسید از مجنون یکی روز

که ای اندر بلای عشق پیروز

تو دعا را اگر ندانی روز

نشوی بر مراد خود پیروز

ترا دولت به کام و بخت فیروز

نیاورده شبی در هجر تا روز

زبخت خود همی گردید فیروز

ز بند زنگی شب رومی روز

ز بهر آنکه بیند صبح فیروز

همه شب والضحی می خواند تا روز

نکردی بر مراد تخت فیروز

سیه تر باد از روزم ترا روز

جویم هر روز شب، که کاهد این سوز

گویم هر شب که: روز گردد فیروز

از عمر، چهل سال گذشته است و، هنوز

روز از پی شب گردم و شب از پی روز