ای مرغ عجب که صید تو شیرانند

گمگشتهٔ سودای تو جان سیرانند

خرم زی و آسوده که این شهر ز تو

زیران ز بران و زبران زیرانند

ای جوان، حاضر تو پیرانند

با ادب رو، که خرده گیرانند

آنچه در دور ما امیرانند

صید این جمع گول گیرانند

شاعران کیستند ، شیرانند

گرسنه خفته ، چشم سیرانند