که نویسم ترا یکی تعویذ

پاک‌دار ای جوان مدار پلیذ

شاه طمغاج سازدش تعویذ

قیصر روم را شدست لذیذ

چون خطاب یار شیرین لذیذ

مست کرد آن بانگ آبش چون نبیذ

از نواز شاه آن زار حنیذ

در تن خود غیر جان جانی بدیذ

چون صورت خویشتن در آیینه بدید

وان کام و دهان و لب و دندان لذیذ

می‌گفت چنانکه می‌توانست شنید

بس جان به لب آمد که بدین لب نرسید

گرملک بنگرد آن چشم خوش و لعل لذیذ

دفع نظّارهٔ بد را بنویسد تعویذ

جام جم دور جهان را فلک از یاد ببرد

بده ای خسرو خوبان به من آن جام نبیذ

آیت حسن که در شان رخت نازل شد

[...]

ای روی تو گل دهان و لب نقل و نبیذ

عیش همه از لذت وصل تو لذیذ

تا چشم بد زمانه ماند ز تو دور

از دست منت باد به گردن تعویذ